"Duchowa prostota. Jak mieć więcej, mając mniej" Courtney Carver - recenzja książki.

10.2.22

"Duchowa prostota. Jak mieć więcej, mając mniej" Courtney Carver - recenzja książki.

Zapraszam do kolejnej książkowej recenzji, tym razem będzie to pierwsza książka Courtney Carver, (znanej ze stworzenia świetnej metody minimalistycznej szafy kapsułowej "333"), o wiele mówiącym tytule "Duchowa prostota. Jak mieć więcej, mając mniej".

Podoba mi się subtelne nawiązanie do tytułu książki Joshua Beckera "Im mniej, tym więcej", o którym to autorka w swojej publikacji wspomina. Znajdziemy tu odniesienia do kilku innych znanych minimalistów, takich jak Leo Babauta, Joshua i Ryan "The Minimalists", czy Marie Kondo. 

Autorka prowadzi swoją narrację zaczynając od opisu swojego życia przed odkryciem drogi do upraszczania i uporządkowania swojego życia. Poznajemy historię jej pierwszego, nieudanego małżeństwa, problemów z finansami i zakupoholizmem, przesadnym dbaniem o karierę i z tematem związanym z jej chorobą (stwardnienie rozsiane), który to niejako stał się katalizatorem i spowodował, że Courtney postanowiła wywrócić swoje życie do góry nogami. Można się wzruszyć, piszę to szczerze jako facet ;)

Obszerna część książki to opisy zmian i tego, jak te zmiany wpłynęły nie tylko na autorkę, ale również jej rodzinę (żyje z drugim mężem i z dzieckiem). Jak łatwo się domyślić, wszelkie decyzje okazały się korzystne i kojące dla zdrowia, nerwów i portfela Courtney. W tej sekcji znajdziemy też część poradnikową z konkretnymi propozycjami radzenia sobie z trudnościami w zamienianiu życiowego chaosu na minimalizm. Dla wprawionych minimalistów nie będą to porady odkrywcze, ale dla osób rozpoczynających temat "Duchowa prostota" to solidna porcja minimalistycznej wiedzy wszelakiej - będą tu rozmowy na temat sprzątania, ale także na temat poszukiwania szczęścia w codziennych czynnościach, czy o rozwijaniu własnej duchowości. Czytając ten rozdział miałem odczucie, że książka ma trafiać głównie do kobiet - co jest jej sporą zaletą. Do mnie - jako mężczyzny - rada w stylu "zamknij oczy i połóż rękę na sercu" po prostu nie trafia ;) Preferuję akurat bardziej konkretne tematy w stylu wspomnianych wcześniej Leo Babauty czy Joshua Beckera. Ale widać w minimalizmie książki pisane przez kobiety są lepsze dla wrażliwości kobiecej, a pisane męską ręką są po prostu prostsze w odbiorze :)

Ostatnie rozdziały oprócz podsumowania porad skłaniają do przemyślenia wartości życiowych - w końcu wdrożenie minimalizmu nie powinno być celem samym w sobie, ale narzędziem służącym do poprawiania jakości i ulepszania życia. Autorka wskazuje na jedną nadrzędną wartość, której należy poświęcić najwięcej uwagi, czyli miłość. I mówi to zarówno o miłości do innych, ale także do siebie.

Ogromną zaletą książki jest to, że nie czyta się jej jak wiedzy objawionej, tylko jak zapis rozmowy kogoś bliskiego - dzięki temu przyjmujemy porady jako chęć życzliwego wsparcia. Taka forma może trafić do osób, które dotychczas traktowały minimalizm jako filozofię ograniczania, a nie rozszerzania własnych horyzontów.

A czy Ty jesteś już po lekturze "Duchowej prostoty"? Jeśli tak, podziel się proszę Twoimi wrażeniami dotyczącymi tej książki!

Czytaj więcej»

"Minimalizm w szafie. Kupuj mniej, wyglądaj lepiej" Gabriela Workowska - recenzja książki

21.1.22

"Minimalizm w szafie. Kupuj mniej, wyglądaj lepiej" Gabriela Workowska - recenzja książki

Dużo ostatnio wspominałem o moim minimalistycznym odkryciu końca 2021 roku, czyli o blogu i podkaście chociażby.pl, którego autorem jest Gabi.

Ponieważ bardzo spodobał mi się swobodny i naturalny sposób wypowiedzi, który Gabriela prezentuje, nie wahałem się długo. gdy tylko dowiedziałem się o jej pierwszym ebooku dostępnym w sprzedaży. Co prawda już podczas zapowiedzi tej książki wiedziałem, że docelowym odbiorcą raczej nie jestem (bo treść kierowana jest głównie do kobiet), to postanowiłem zatopić się w lekturze i... teraz prezentuję Wam moją opinię :)

Ebook jest niewielki - ma 160 stron. Osobiście jestem przyzwyczajony do książek o minimalizmie, które mają ich w okolicach 300-stu, jednak "Minimalizm w szafie" nie porusza wszelkich dostępnych tematów filozoficznych, a koncentruje się na konkrecie - pozbyciu się nadmiaru w ciuchach, oraz co ważniejsze, uporządkowaniu własnych relacji z garderobą. Gabi świetnie opisuje swoje własne doświadczenia zakupowe sprzed lat (w mocnym uproszczeniu: szaleństwo zakupowe w ramach rozrywki) i obecne, a jednocześnie tłumaczy, jaką drogę przeszła w tym czasie i dlaczego jest teraz szczęśliwszą osobą.

Oprawa graficzna jest prosta, ale elegancka. Widać, że autorka dbała o to, by ebook m.in. o stylu prezentował się odpowiednio.

Książka podzielona jest na trzy etapy, zatytułowane "diagnoza", "selekcja" i "kreacja". Każdy z nich jak dość łatwo się domyślić, traktuje o kolejnych krokach podczas pozbywania się nadmiaru z szafy. Ja znalazłem sporo ciekawych wskazówek, szczególnie w etapie "kreacja" - zainspirowany tematem odchudziłem moją i tak już dość ograniczoną przestrzeń na ciuchy o kolejnych kilka sztuk nadmiarowych t-shirtów. Do tego postanowiłem (czego dotychczas nie robiłem) określić swoje konkretne zestawy, które będę zakładał w określonych sytuacjach. Potrzebuję więc co najmniej takie cztery komplety - tzw. casual na codzień (akurat tu już od dłuższego czasu taki zestaw stosuję - czarny t-shirt i niebieskie jeansy), na rower, do turystyki pieszej i na specjalne okazje, typu wesela. Gabi pomogła mi też zdecydować się na inwestowanie w konkretne materiały, bez oglądania się na cenę. Nie wiem czy wiecie, ale miałem w swoim życiu epizod, gdzie pracowałem w kontroli jakości dużej firmy modowej (a niech będzie, ta firma to Guess, Inc), gdzie dużo dowiedziałem się o produkcji, materiałach, rodzajach szycia itp. Od tego czasu zawsze zwracałem uwagę na jakość kupowanego ciucha, ale... czasami przez ograniczenia w głowie szedłem na ustępstwa od wyznaczonego poziomu. Teraz już zdecydowanie sobie na to nie pozwolę! 

Książkę "Minimalizm w szafie. Kupuj mniej, wyglądaj lepiej" mogę polecić właściwie każdej kobiecie. Młodszym pozwoli zaoszczędzić sporo na nietrafionych decyzjach zakupowych i spojrzeć inaczej na modę, a kobiety dojrzalsze zachęci do odkrycia i odpowiedniego ustawienia "relacji z własną szafą" ;) 

Dla wielu może to być pierwszy kontakt z częścią filozofii minimalizmu, w dodatku podany w bardzo przystępnej formie, bez poruszania nieistotnych (na początku przygody) treści. Mimo iż jestem mężczyzną, książkę przeczytałem z zaciekawieniem i błyskawicznie - wciągnęła mnie historia Gabi i jej sposoby na uporanie się z bałaganem, nadmiarem i finalnie nad wypracowaniem własnego stylu. Polecam!

Ebook dostępny jest na stronie autorki - zachęcam do zakupu, obecnie jest w promocyjnej cenie!

Czytaj więcej»

"Kochaj ludzi, używaj rzeczy" Joshua Fields Millburn, Ryan Nicodemus - recenzja książki.

17.1.22

"Kochaj ludzi, używaj rzeczy" Joshua Fields Millburn, Ryan Nicodemus - recenzja książki.

"Kochaj ludzi, używaj rzeczy. Odwrotnie to nie działa" - tak brzmi pełny tytuł książki od Joshua Fields Millburna i Ryana Nicodemusa. Zapraszam do mojej krótkiej recenzji!

Tę książkę zamówiłem w przedsprzedaży i w dodatku nie jako ebook, ale w formie fizycznej, papierowej. Miałem w tym ukryty cel - podzielić się nią z jak największą liczbą osób (poprzez wypożyczanie, na zasadzie umyślnego zostawiania jej w widocznych miejscach w domu), gdyż założyłem, że jeśli odpowiadają za nią autorzy bloga "The Minimalists" (znani również z podcastów, czy netflixowego filmu "Minimalism: a documentary about important things"), to po prostu musi być dobra.

Technicznie rzecz ujmując, sama książka ma około 300 stron, więc nie można powiedzieć, że jest jakąś dużą "cegiełką". Napisana jest językiem bardzo przystępnym, dlatego czyta się ją bardzo lekko, bez trudności, czy konieczności wspierania się słownikiem. Wydana jest w twardej okładce i w minimalistycznej (a jakże) oprawie graficznej.

Przeczytałem ją zaraz po premierze, od tego czasu minęło już chwilę, więc recenzję piszę już na chłodno. Na początku powiem Wam, że mam w głowie wspomnienie samego "procesu" czytania, tj. początek w jednej z niewielkich, warszawskich kawiarni, a następnie kontynuację w samochodzie na parkingu, czekając na odbiór żony z jej artystycznych warsztatów. Być może te miłe okoliczności dodatkowo wpłynęły na mój pozytywny odbiór tej książki? Tego nie wiem, ale uważam, że "Kochaj ludzi, używaj rzeczy", to zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji związanych z minimalizmem! Nie ukrywam, że troszkę obawiałem się, że może to być kolejna pogadanka o tym, by spakować wszystko do pudeł i wyciągać z nich tylko to, co rzeczywiście się przydaje, jednak okazało się, że autorzy (głównie Joshua) zdecydowali się na tematy związane bardziej z "wnętrzem" i znaczeniem ułożenia sobie wszystkiego w głowie, do czego niejako może prowadzić "zewnętrzny" porządek.
Mamy tu sporo historii z życia obojga Minimalistów, opisujące trudne dzieciństwo, alkoholizm członka rodziny, biedę, zatracenie się w budowaniu kariery czy walkę z nałogami. Raczej nie będzie niespodzianką, że historie te w większości "wyprostowały się" po odkryciu przez autorów minimalistycznej ścieżki. 

Znajdziemy też kilka propozycji ćwiczeń. Tutaj pióro (klawiaturę raczej?) przejmuje Ryan, który podsumowuje rozdział i podpowiada co robić, a czego nie robić doskonaląc się w poprawianiu życia.

To co odczułem po przeczytaniu "Kochaj ludzi, używaj rzeczy", to potwierdzenie, że droga minimalizmu jest tą właściwą opcją. Dlatego, że mniej stresu, mniej pracy, mniej obowiązków i mniej bałaganu zawsze oznacza więcej czasu, który można poświęcić na rozwijanie siebie i relacji z innymi - a to właśnie dobra jakość życia z otaczającymi nas ludźmi sprawia, że odczuwamy szczęście!

Podsumowując, zdecydowanie polecam tę książkę, niezależnie od stopnia "wtajemniczenia" w minimalizm. Myślę, że początkującym poszerzy horyzonty, a tych bardziej zaawansowanych utwierdzi w przekonaniu, że dobrze zrobili zapoznając się z minimalizmem. I jeszcze jedno! Jest już dostępna w postaci ebooka!

Czytaj więcej»

"Tales by the light" sezon trzeci, czyli jak po dwóch odcinkach zostać minimalistą.

25.1.19

"Tales by the light" sezon trzeci, czyli jak po dwóch odcinkach zostać minimalistą.

Jak część z Was wie, moim głównym hobby, poza pisaniem tekstów na bloga, jest fotografia. Dlatego z olbrzymim zainteresowaniem oglądnąłem pierwsze dwa, dwudziestopięciominutowe odcinki trzeciego sezonu serialu o fotografii "Tales by the light". Poprzednie dwa sezony poruszały wiele różnych tematów, jednak dopiero w trzecim sezonie pojawił się temat, który ścina z nóg i sprawia, że chce się coś w swoim życiu zmienić.

Tym tematem jest praca dzieci w ubogich krajach.

Fotograf Simon Lister wraz z aktorem, Orlando Bloomem (który pełni tu funkcję przedstawiciela UNICEF) przemierzają najbiedniejsze dzielnice azjatyckich krajów, by udokumentować warunki życia kilkuletnich pracowników fabryk. Możemy tu poznać kilkoro maluchów, którzy codzienność wypełniona jest wyszukiwaniem wartościowych rzeczy (takich jak plastikowy widelczyk, albo cała butelka!) na pływającym wysypisku śmieci. Zobaczymy też chłopców, którzy wolą pracować w fabryce balonów (gdzie trują się oparami z farb i gumą), niż w fabryce aluminiowych garnków (gdzie opiłki aluminium zostają w skórze, a huk maszyn jest nieznośny) - ale nie mają wyboru, bo muszą do pracy iść tam, gdzie akurat jest zapotrzebowanie. Spotkamy chłopca, który nosi ciężkie walizki w porcie, o ile ktoś go nie przegoni. Dziewczynkę, która codziennie szuka na torach kolejowych czegoś, co nada się do sprzedaży. Przyglądniemy się pracy młodocianych górników. Możemy też zobaczyć prowizoryczne slumsy otaczające linie kolejowe, po których pociągi poruszają się co 10-15 minut i zagrażają życiu tym, którzy w porę nie zejdą z torowiska.

Simon Lister tłumaczy, że tylko poprzez żywe obrazy można w jakiś sposób odczuć to, jak muszą radzić sobie dzieci w krajach biedniejszych, niż te z cywilizacji zachodniej. Przyznam, że oglądając pierwsze dwa odcinki trzeciego sezonu dokumentu "Tales by the light" można popaść wręcz w odrętwienie. Wystarczy tylko uświadomić sobie to, jak bardzo różnią się nasze wyobrażenia o biedzie, kiedy porównamy to z rzeczywistością ukazaną w reportażu. Kiedy w Europie czy Ameryce zastanawiamy się, czy kupić (bądź pozbyć się!) kolejną parę butów, w Afryce czy Azji ludzie biegają bez butów po wysypiskach w poszukiwaniu czegoś, co pozwoli im przeżyć kolejny dzień.

Minimalizm jako narzędzie do ulepszania własnego życia sprawdza się perfekcyjnie, ale czas, by zacząć pomagać zmieniać na lepsze życie innych, szczególnie tych, którzy nie mają wyboru swojej drogi życiowej. Samo nie-kupowanie nie zmieni niczego, tak samo jak czytanie książek, czy pisanie takich wpisów w internecie. Jako minimaliści powinniśmy czuć się zobowiązani do realnego pomagania innym. Dlaczego? Ponieważ odrobinę wcześniej, niż inni zauważyliśmy, że nadmierna konsumpcja i posiadanie to nie są właściwe drogi do szczęścia i że koncentrowanie się na zaspokajaniu własnych zachcianek, to nie to samo, co zapewnianie sobie bezpieczeństwa. Otwarcie oczu na potrzebujących to kolejny krok do wykonania, by stawać się lepszym człowiekiem. Zdobycie wolności finansowej też nie będzie czymś wyjątkowym, jeśli na tym zechce się poprzestać i żyć tylko dla siebie. Angażowanie się w działanie organizacji niosących pomoc poprzez wolontariat, lub wsparcie finansowe może być natomiast czymś niezwykle poprawiającym jakość życia tych, którzy nie mieli szczęścia urodzić się w "Disneylandzie", jak opisał naszą zachodnią cywilzację Orlando Bloom, po zobaczeniu warunków życia i pracy dzieci w Azji.

Dotychczas czytałem głównie reportaże książkowe o wydarzeniach mających miejsce w przeszłości, jednak "Tales by the light" zwróciło moją uwagę na temat realnych nierówności w dzisiejszym świecie.

Zobaczcie krótką zapowiedź na youtube, lub jeśli macie wykupiony dostęp do Netflixa, obejrzyjcie całość!

Czytaj więcej»

"Sapiens. Od zwierząt, do bogów" Yuval Noah Harari - recenzja książki.

6.1.19

"Sapiens. Od zwierząt, do bogów" Yuval Noah Harari - recenzja książki.

Książki od izraelskiego historyka, pana Harari, w ostatnich miesiącach zdobyły niesamowitą popularność. Postanowiłem sprawdzić, skąd takie uwielbienia dla pisarza i sięgnąłem po pierwszą z napisanych przez niego książek (która jest światowym bestsellerem), czyli "Sapiens. Od zwierząt do bogów", której krótką recenzją chcę z Wami się podzielić. 

Yuval Noah Harari napisał książkę antropologiczną w sposób bardzo przystępny dla przeciętnego odbiorcy (czyli nie musisz być wykształconym naukowcem, by zrozumieć jej treść). Różne naukowe pojęcia zastąpił prostym językiem, dzięki czemu lektura nie przytłacza i jest przyjemna, mimo iż wyładowana jest ogromną ilością wiedzy o rozwoju człowieka od prehistorii do dnia dzisiejszego. Autor zastanawia się często (po czym na swój sposób wyjaśnia) co mogło wpłynąć na taki a nie inny kierunek rozwoju cywilizacji, oraz dlaczego niektóre kultury i języki są już od dawna wymarłe. Bardzo podoba mi się to, że nie odczuwa się tu "wymądrzania się" naukowca, a raczej czyta się opowieść bogatą w treść.

Książka jest spora, bo w czytniku ma ponad 500 stron, ale nie czuć jej "ciężaru" podczas procesu czytania. Raczej nie uda się Wam jej pochłonąć na jedno, czy dwa posiedzenia, ale każde powracanie do jej treści przyniesie dużo radości - oczywiście i ile jesteście ciekawi historii rozwoju ludzkości, oraz tego, co kierowało i tworzyło kulturę przez wieki. Tematy okołominimalistyczne są również zawarte w tej książce, m.in. w przemyśleniach autora dotyczących jakości współczesnego życia.

Muszę przyznać, że "Sapiens. Od zwierząt do bogów" sprawiło, że w 2019 roku sięgnę po kolejne dwie książki od Yuvala, czyli "Homo Deus. Krótka historia jutra", oraz "21 lekcji na XXI wiek". Jest to też pozycja, którą umieściłem na mojej liście 12 najciekawszych książek przeczytanych w 2018 roku, dlatego serdecznie i śmiało Wam ją polecam!

P.S. Podobno książkę zekranizuje Ridley Scott. Nie bardzo wiem, jak da się zrobić z niej film, ale przeczytajcie, zanim "Sapiens" pojawi się w kinach! ;)

Czytaj więcej»

12 najlepszych książek, które przeczytałem w 2018 roku.

20.12.18

12 najlepszych książek, które przeczytałem w 2018 roku.

Ponieważ rok 2018 ma się ku końcowi, postanowiłem podsumować moje czytelnicze przygody. Udało mi się przekroczyć ponad 100 przeczytanych lektur z różnych gatunków, dlatego postanowiłem wybrać te, które najbardziej mną wstrząsnęły/ujęły/zachwyciły. Dodatkowo na końcu podam też kilka pozycji, na których się zawiodłem i wytłumaczę, dlaczego.

Kolejność książek jest taka, jak je czytałem w ciągu roku, czyli od stycznia do grudnia. Nie ma tu "TOP" pozycji, gdyż tematyka różna i nie lubię ustawiać lektur w kategoriach "najlepsze" - uważam, że każda z wymienionych pozycji wniosła coś konkretnego w moją rzeczywistość i postaram się przybliżyć o co konkretnie chodzi. Zaczynajmy więc!

W linkach macie okładki książek, wraz z możliwością zakupu - jeśli to zrobicie bezpośrednio z linka, wpieracie działalność Szczęśliwego minimalisty! :)

• Nick Littlehales - Śpij dobrze. Mit 8 godzin snu, potęga drzemki i nowy plan regeneracji ducha i ciała. Podobno książka nie może sprawić, że z dnia na dzień zmieni się swoje nawyki. To nieprawda i udowodnił mi to autor "Śpij dobrze". Po przeczytaniu postanowiłem wdrożyć wskazówki zawarte w tym poradniku i w ciągu kilku dni od zakończenia lektury wstawałem pełny energii po siedmiu u pół godziny snu (czyli koło 5.30 rano). Niestety, kiedy zmieniłem pracę na wielozmianową, nie udało się utrzymać regularności we wstawaniu (co jest raczej normalne, bo po co wstawać o 5.30, gdy idzie się do pracy na 14?), ale rady dotyczące wysypiania się wciąż stosuję i sprawdzają się super!
  
  
• Gary John Bishop - Unf*uck yourself. Napraw się! Trochę brzydki tytuł, ale treść bardzo łatwa w konsumpcji i wyjątkowo udana! "Odpsucie" myślenia o sobie jest bardzo potrzebne, by dobrze się rozwijać i Gary John Bishop w prostych słowach pozwala to zrozumieć. Moja żona przeczytała tę książkę w samolocie podczas podróży poślubnej - a to znaczy, że wciąga konkretnie! ;)
  
  
• Dominik Szczepański - Na oceanie nie ma ciszy. Biografia Aleksandra Doby, który przepłynął kajakiem Atlantyk. Pan Aleksander Doba jest człowiekiem niezwykłym. Trzy razy przepłynąć Atlantyk to rzecz nie do ogarnięcia moim umysłem, a ten człowiek zrobił to ostatni raz w wieku siedemdziesięciu lat! Jego historia udowadnia, że "starość" to często tylko i wyłącznie stan umysłu, bo jeśli się chce, to można naprawdę wiele osiągnąć nawet wtedy, gdy większość mówi "ja już jestem na to za stary". Piękna książka o realizacji pasji.
  
  
• Joanna Glogaza - Slow life. Zwolnij i zacznij żyć. Pierwszy tytuł pośrednio związany z minimalizmem. Nie wiem dlaczego, ale do książki Joanny podchodziłem trochę jak do pozycji którą muszę przeczytać (bo w końcu jako aktywny minimalista powinienem czytać wszelkie lektury z tematem związane, szczególnie, gdy prowadzę bloga na ten temat ;) ). Moje podejście prawdopodobnie wynikało z tego, że Joannę traktowałem trochę jak blogerkę modową (slow fashion!) ;) Okazało się, że to jedna z najprzyjemniejszych książek związanych z tematem upraszczania i świadomego życia. Lekki język, proste porady, rodzime realia życia. Polecam serdecznie!
  
  
• Martin Caparros - Księżyc. Od nowiu do nowiu. Niezwykły, wstrząsający reportaż autora polecanej przez wielu książki Głód (również niezwykłej i niosącej niezwykłą dawkę przemyśleń związanych z codzienną konsumpcją). Tematyką porusza realia życia uchodźców, zupełnie nie dostrzegane przez media. Bardzo trudna, otwierająca oczy, dająca mocno do myślenia!
  
  
• Henry David Thoreau - Walden, czyli życie w lesie. Dla amerykanów to lektura obowiązkowa, a dla amerykańskich minimalistów to totalna klasyka. Po lekturze zrozumiałem dlaczego. Ciekawa, pełna pięknych opisów historia człowieka, który już w XIX wieku zauważał, że świat pędzi w gonitwie do... sam nie wie czego. 
  
  
• Dan Ariely - Potęga irracjonalności. Ukryte siły, które wpływają na nasze decyzje. Gdybym miał robić "TOP 3" najlepszych lektur roku 2018, ta pozycja byłaby wśród nich. Będzie to prawdopodobnie jedna z tych książek, do których wrócę (a praktycznie nigdy nie czytam dwa razy tego samego tytułu!). Dan opisuje sytuacje, w których często zachowujemy się nieracjonalnie, mimo iż wszystko wydaje się normą. Jest też w tej książce trochę minimalizmu, na pewno czytając sami go tam odkryjecie! :)
  
  
• Rich Roll - Ukryta siła. Fantastyczna autobiografia człowieka, który przebiegł pięć ultramaratonów w ciągu jednego tygodnia! W dodatku Rich jest weganinem, przez co niejako udowadnia, że do niesamowitych sukcesów w sporcie wcale nie trzeba pochłaniać ogromnych ilości mięsa (właściwie to... nie trzeba wcale). Historia jest o tyle warta uwagi, że Rich przed przemianą w ultramaratończyka był otyłym alkoholikiem... Kolejny przykład na to, że jeśli naprawdę się czegoś pragnie, to można to osiągnąć - oczywiście ciężką pracą, a nie tylko chęciami! Warto.
  
  
• Wojciech Tochman - Dzisiaj narysujemy śmierć. Reportaż totalny. Wojciech opowiada tu o ludobójstwie w Rwandzie (konflikt Tutsi i Hutu), które miało miejsce w 1994 roku (czyli w bardzo nieodległej przeszłości). To co wychodzi z kart książki po prostu ścina z nóg, przeraża i nakazuje zastanowić się nad człowieczeństwem współczesnych ludzi. Bardzo, ale to bardzo ciężka, przygnębiająca lektura. Po przeczytaniu jej, sięgnąłem po równie wymagające reportaże Tochmana, czyli Jakbyś kamień jadła i Eli, Eli - bolesne historie z byłej Jugosławii i z Filipin, z czasów współczesnych. W moim odczuciu książki od Tochmana ciężarem przebijają nawet Caparrosa!
  
  
• Agnieszka Krzyżanowska - Prosto i uważnie na co dzień. Do tej książki powstała nawet krótka RECENZJA, dlatego nie będę pisał tu opinii, za to zachęcam do zapoznania się z nią poprzez kliknięcie w link!
  
  
• Anthony Warner - Wściekły kucharz. Cała prawda o zdrowym jedzeniu i modnych dietach. Świetna lektura odświeżająca spojrzenie na tematy "okołojedzeniowe". Śmiało mogę powiedzieć, że również znalazłaby się w "TOP 3" tego roku w moim rankingu najciekawszych! RECENZJA jest dostępna w moim ostatnim poście (trochę dawno temu to było, nie wychodzi mi regularność pisania niestety).
  
  
• Yuval Noah Harari - Sapiens. Od zwierząt do bogów. Fascynująca książka izraelskiego historyka opowiadająca o ewolucji ludzkiego gatunku. Dużo faktów podanych w bardzo przystępny sposób, napisane językiem "ludzkim", a nie naukowym. Jest tu też trochę humoru, choć w większości dominuje konkretna wiedza. 

A teraz kilka pozycji, na których się lekko zawiodłem:

• Michał Pasterski - Insight. Droga do mentalnej dojrzałości. Konkretna książka dla ludzi, którzy w jakiś sposób czują się mentalnie niedojrzali - być może do mnie nie trafiła z tego powodu, że osobiście nie czuję, bym miał z tym problemy ;) Z całą pewnością w tej pozycji można znaleźć dużo dobrego, jednak mnie wiele tematów zwyczajnie nużyło i irytowało. Doczytałem do końca, by móc wyrobić sobie opinię, choć nie ukrywam, miałem ochotę zostawić lekturę już w okolicach 1/3 jej długości.
  
  
• Praca zbiorowa - Slow life według ojca Leona. Ojca Leona bardzo lubię i kojarzę jako sympatycznego zakonnika z telewizji. Niestety książka o tematyce slow life jest zbiorem wywiadów, które ojciec Leon przeprowadził z osobami z telewizją związanymi (w mniejszym, bądź większym stopniu). Czytało się lekko, ale treści specjalnych nie przekazało, szkoda. Po ojcu Leonie przesłuchałem kilka audiobooków ojca Szustaka, tak dla równowagi - i te zdecydowanie polecam, a szczególnie Targ Zamknięty. Lekcje Hioba.
  
  
• George Orwell - Rok 1984. Klasyk. Ale w przeciwieństwie do wciągającego Folwarku zwierzęcego Rok 1984 czytałem z trudem i niechęcią. Może to akurat plus, bo w końcu tematyka tej książki jest mroczna i ciężka? 
  
  

Zdecydowaną większość książek prezentowanych w moim spisie Teraz czytam przeczytałem dzięki abonamentowi w Legimi, który szczerze i uczciwie polecam! Oszczędności w stosunku do normalnie kupowanych książek mógłbym liczyć już w setkach złotych (a abonament opłacam od niecałych trzech lat). Minimalizm pomógł mi pożegnać się z potrzebą stawiania fizycznych egzemplarzy na półce, na rzecz ebookowych wydań, które nie potrzebują przestrzeni w realnym świecie.

Do czytania książek będę zachęcał zawsze i wszędzie - dlatego drogi czytelniku mojego bloga, dziękuję, że przeczytałeś ten wpis i jeśli zachęciłem Cię do którejś z wymienionych wyżej lektur, podziel się ze mną tym w komentarzu! :)

Czytaj więcej»

"Wściekły kucharz. Cała prawda o zdrowym jedzeniu i modnych dietach" Anthony Warner - recenzja książki.

17.10.18

"Wściekły kucharz. Cała prawda o zdrowym jedzeniu i modnych dietach" Anthony Warner - recenzja książki.

Od razu zacznę od końca - książka Anthony Warnera jest fenomenalna! Nie dlatego, że jest kontrowersyjna i momentami (niepotrzebnie) wulgarna, ale dlatego, że daje do myślenia. Sam autor prowadzi bloga Angry Chef, jest od wielu lat zawodowym kucharzem i próbuje walczyć z popularyzacją diet, które mogą negatywnie wpływać na zdrowie, a czasem i doprowadzać do śmierci.

W książce znajdziemy rozdziały o węglowodanach i tym, czy rzeczywiście warto wyeliminować je z jadłospisu, o tłuszczach zdrowych i niezdrowych, o alkalizowanych produktach. Poczytać będziemy też mogli o zasadności, albo właściwie bezzasadności stosowania diet takich jak paleo, czy bezglutenowa. Oczywiście Anthony zauważa, że w nielicznych przypadkach (czyli najczęściej wtedy, gdy dana osoba naprawdę cierpi na nietolerancję pokarmową) stosowanie określonej diety jest konieczne, natomiast podkreśla, że wprowadzanie w swoim życiu potrzeby "czystego" i "naturalnego" pożywienia może doprowadzić do ortoreksji różnych problemów związanych z układem pokarmowym.

"Wściekły kucharz" ujął mnie tym, że nie przedstawia prawd oświeconych, ale wymusza myślenie i weryfikowanie informacji, które dziś często czerpiemy wprost z internetu. Zauważa, że nie wszystko co stworzyła natura jest dobre dla organizmu (jad kiełbasiany, czy trucizny w grzybach), a że sam organizm rozkładając chemicznie pożywienie nie zastanawia się, czy dana witamina jest syntetyczna, czy nie, skoro ma taką samą budowę chemiczną.

Ciekawe jest również to, że autor przytacza przykłady osób, które uparcie trwały na dietach-cud i niestety przypłaciły to poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Dzięki temu łatwiej zrozumieć, że nie warto za wszelką cenę trzymać się swojego "jedynie poprawnego stylu życia".

No dobrze, ale dlaczego piszę o tej książce na stronie o minimalizmie? Otóż dlatego, że każdy z nas, minimalistów z całą pewnością jest osobą dbającą o zdrowie. Niejedna osoba odkrywająca minimalizm znalazła przy okazji ciekawe sposoby na poprawienie jakości żywienia, oraz zadbała o zdrowie. Piszę więc o książce, by zwrócić uwagę na konieczność weryfikowania wszelkich informacji (nie tylko dotyczących okołokuchennych spraw) i by zachęcić do... cieszenia się jedzeniem! Tak, Anthony Warner przekazuje na kartach swojej książki, by zamiast wpadać w skrajności, nauczyć się zdrowego rozsądku w świecie pełnym zakazów i nakazów żywieniowych.

Jedzmy zdrowo - i smacznie!
Polecam!

Kliknij w okładkę i kup książkę! :)

Czytaj więcej»

"Prosto i uważnie na co dzień" Agnieszka Krzyżanowska - recenzja książki.

18.9.18

"Prosto i uważnie na co dzień" Agnieszka Krzyżanowska - recenzja książki.

Całkiem niedawno w Legimi odkryłem nową książkę nawiązującą do tematu minimalizmu (a jak się w trakcie czytania okazało, głównie do esencjalizmu) o bardzo przyjemnym tytule "Prosto i uważnie na co dzień", której autorką jest Agnieszka Krzyżanowska. Jako że czytam praktycznie wszystko, co choćby ociera się o tematy minimalistyczne, postanowiłem zabrać się za tę lekturę - i nie żałuję, bo w mojej opinii to wręcz odkrycie roku! Agnieszki dotychczas nie znałem - a powinienem, bo prowadzi blog Agnes on the cloud, który w blogosferze lifestylowej jest już mocno rozpoznawalny. Autorka lubuje się w filozofii "slow life", która to jest pochwałą uważnego, niespiesznego przeżywania. 

Książkę "Prosto..." przeczytałem w formie ebookowej, a dopiero później zobaczyłem jej wydanie w formie fizycznej - i muszę przyznać, że jest to jedna z tych pozycji, które warto kupić dla samej urody! Gdybym nie był minimalistą, zdecydowanie chciałbym mieć ją na półce! ;) Piękne zdjęcia, elegancja i prostota wręcz zachwycają! Wydana jest w miękkiej okładce, na miłym w dotyku papierze. Ale najważniejsza jest wszak treść... a tutaj jest równie dobrze, jak i "na zewnątrz" książki. Przemyślane, krótkie rozdziały, informacje i porady przekazywane w łatwy, przystępny sposób. Podczas czytania miałem wrażenie, że autorka jest koleżanką, z którą prowadzi się dialog. Teksty nie są napisane z pozycji "guru" ideologii, co sprawia, że są przyjemniejsze w odbiorze.

Wiele rozdziałów związanych jest mocno z esencjalizmem, który to pozytywnie wpłynął na życie autorki. W mojej opinii nurt ten bardzo dobrze uzupełnia się z minimalizmem, dlatego warto go poznać, czytając m.in. książkę Agnieszki, ale również kultowego "Esencjalistę" McKeowna którego autorka wspomina w swoim poradniku.
Swoją drogą, słowo "poradnik" to może nie jest idealne określenie na "Prosto...", ponieważ nie znajdziemy tam wyszczególnionych rad i zasad, a raczej przemyślenia i idee, które warto samemu wypróbować i wdrożyć.

Podsumowując - książka "Prosto i uważnie na co dzień" Agnieszki Krzyżanowskiej to jedna z najciekawszych, jakie ostatnio dane mi było czytać. Jest na tyle uniwersalna, że zaciekawi również osoby, które dotychczas z minimalizmem nie miały nic wspólnego, a piękne wydanie zachwyci estetów i miłośników dobrego stylu.

Zdecydowanie polecam zapoznać się z lekturą!

Czytaj więcej»

"Rzeczozmęczenie" James Wallman - recenzja książki.

13.10.17

"Rzeczozmęczenie" James Wallman - recenzja książki.

Ale mamy wysyp książek związanych z minimalizmem! Bardzo mnie to cieszy, bo mogę poznawać spojrzenie na temat upraszczania życia przez wiele całkowicie odmiennych od siebie osób. Jednym z autorów, który sam odczuł, że nadmiar powoduje raczej smutek, niż szczęście, jest James Wallman. Postanowił on podzielić się swoimi odczuciami w książce "Rzeczozmęczenie", którą dane mi było przeczytać niedawno - i którą w skrócie Wam opiszę.

"Rzeczozmęczenie" jest poszukiwaniem stylu życia, który zastąpi materializm i nadmierną konsumpcję. Autor rozpoczyna książkę od opisu historii jednego z członków słynnego duetu "the minimalists" (których serdecznie polecam!), czym pokazuje niejako, że główną inspiracją do zmiany może być minimalizm. Jednak zagłębiając się w książkę można doświadczyć, że James Wallman wcale nie jest zwolennikiem minimalizmu, przynajmniej występującego w takiej formie, w jakiej go opisał. A przedstawił tę filozofię jako... skrajne pozbywanie się przedmiotów. Prawdą jest, że część minimalistów poszła w tę stronę i przerzuca się informacjami, do jak niewielkiej ilości rzeczy udało im się ograniczyć swoje posiadanie, ale moim zdaniem to nie jest sedno minimalizmu, dlatego tę część książki odebrałem trochę, jakby autor nie w pełni ukazywał temat.

James Wallman w "Rzeczozmęczeniu" ukuł pojęcie eksperientalizmu, czyli zastąpienia wydatków na przedmioty, wydatkami na doświadczenia - a przecież to nic innego, jak serce minimalizmu, który przedstawiam na tym blogu (i opisałem półtora roku temu we wpisie dostępnym tutaj)! Domyślam się, że James chciał pokazać różnicę, pomiędzy kompletną ascezą (czyli tym jak sam przedstawił minimalizm), a sposobem na życie związanym z przeżywaniem różnego rodzaju przygód, niekoniecznie niskim kosztem.

Osobiście podoba mi się samo pojęcie "eksperientalizm", dlatego że brzmi znacznie ciekawiej dla przeciętnej osoby, niż "minimalizm", który przez taką osobę kojarzony może być z ascezą i biedą (bo ciągle osoby, którym brak wielu przedmiotów są przez społeczeństwo traktowane, jakby były biedne). Pod wpływem lektury zastanawiam się, coby było, gdyby nasz styl życia określać właśnie w ten sposób - czy mielibyśmy większą siłę przebicia u zatwardzałych materialistów? Czy ukazanie, że ograniczanie wydatków służy większym przyjemnościom mogłoby wpłynąć na zmianę nastawienia do nadmiernej konsumpcji?

Podsumowując tę krótką recenzję: książka wpłynęła na moje przemyślenia dotyczące postrzegania minimalizmu oraz zasiała kilka pomysłów na próbę rozreklamowania ulubionego stylu życia wśród osób, które dotychczas żyją w nadmiarze i szukają alternatywy dla przesadnej konsumpcji. Zapamiętałem z niej też jeden bardzo istotny (również dla autora) cytat: "Wspomnienia przetrwają dłużej, niż marzenia" - te słowa napędzają do działania!

"Rzeczozmęcznie" - warto przeczytać!

Jeśli macie ochotę na lekturę tej książki, proponuję kliknąć w zdjęcie poniżej, zostaniecie przekierowani na stronę, która powinna podać Wam najlepszą cenę za tę pozycję :)

Czytaj więcej»

"Im mniej, tym więcej" Joshua Becker - recenzja książki.

16.6.17

"Im mniej, tym więcej" Joshua Becker - recenzja książki.

Dawno już książka traktująca o minimalizmie nie spodobała mi się tak bardzo, jak "Im mniej, tym więcej" Joshua Beckera! W sumie to pierwsze zdanie powinno zamknąć całą recenzję (byłaby to najbardziej minimalistyczna recenzja książki w historii mojego bloga;) ), ale postaram się jednak napisać coś więcej, by zachęcić Was do zapoznania się z tą pozycją.

Autor książki to również bloger, który prowadzi jeden z najbardziej znanych światowych blogów taktujących o minimalizmie: Becoming Minimalist. Doświadczenie w pisaniu ma więc spore, a książka wydana jest w prostym, łatwo przyswajalnym języku. Właściwie to można ją pochłonąć w jedno lub dwa wieczorne posiedzenia (nie jest to przesadnie gruba książka... choć w sumie w czytniku nie widać "grubości" ;) ). Jednak warto skupić się na tym, co Joshua ma nam do przekazania, ponieważ minimalizm traktuje nie jako cel sam w sobie, lecz jako drogę do... bycia dobrym człowiekiem.

Joshua jest pastorem - w związku z tym w książce znajdziemy kilka przemyśleń związanych z chrześcijańskim podejściem do życia (i rzeczy), choć podobnie jak u innego, religijnego autora, ojca Anselma Gruna (TU  moja recenzja jego świetnej książki "Sztuka zachowywania umiaru"), nie można czuć się w jakikolwiek sposób "nawracanym" czytając jego książkę. Tematy związane z religią ukazane są po to, by ułatwić zrozumienie, dlaczego Joshua wybrał minimalizm.

Autor jest również mężem i ojcem, a jego początek minimalistycznej drogi związany jest z odkryciem, że brak czasu dla bliskich był sporym problemem, oraz że więcej czasu poświęcał na sprzątanie garażu, niż na prostą zabawę ze swoim synem. Czytając książkę Joshuy mamy więc przed oczyma cały czas człowieka, dla którego wartościami są bliskość i relacja, niż pozbywanie się rzeczy. W końcu sprzątanie samo w sobie nie sprawi, że będzie się miało pogodniejsze usposobienie i więcej chęci na spędzanie chwil z rodziną!

"Im mniej, tym więcej" to pochwała zdroworozsądkowego podejścia do życia, oraz umiejętności czerpania dobra zarówno z braku, jak i z dostatku. Nie ma tu miejsca za to na skrajne pozbywanie się rzeczy, ani też "niechcianych" ludzi z otoczenia. Osobiście czytając tę książkę miałem przed oczyma ukutą przez Tinę z bloga "W poszukiwaniu szczęścia..." definicję mini(opty)malizmu - czyli dostosowywania otoczenia do własnych potrzeb.

Książka ta uczy bycia wdzięcznym, oraz  nakłania do tego, by koncentrować swoją uwagę na tych, którzy potrzebują naszej pomocy. Wskazuje, że minimalizm ma prowadzić do większego dobra, niż tylko czyste i uporządkowane życie. Autor przy okazji daje się poznać jako sympatyczny, normalny człowiek, a nie wszechwiędzący ekspert/specjalista.

Zdecydowanie polecam książkę Pana Beckera - "Im mniej, tym więcej" to jedna z najciekawszych pozycji wśród czytanych przeze mnie książek w ostatnim czasie!

Czytaj więcej»

"Minimalism: a documentary about important things" - recenzja minimalisty.

18.4.17

"Minimalism: a documentary about important things" - recenzja minimalisty.

Dwójkę minimalistów Joshua Fields Millburna i Ryana Nicodemusa znacie zapewne z bloga theminimalists.com (którego serdecznie polecam!) i być może wiecie o tym, że całkiem niedawno, wraz z reżyserem Mattem D'Avella zrealizowali film o minimalizmie o rozbudowanym tytule "Minimalism: a documentary about important things". Ponieważ od kilkunastu dni jest on dostępny na Netfliksie, z którego okazyjnie korzystam (nie płacę comiesięcznej subskrypcji, a jedynie odnawiam ją, kiedy pojawia się na tyle interesujących mnie nowości, że uznaję to za stosowne), obejrzałem go z zainteresowaniem. Chciałbym więc podzielić się z Wami kilkoma uwagami dotyczącymi tego filmu.

Najpierw kwestie "techniczne" - film ma godzinę i 18 minut, więc jest dość długi, przynajmniej jak na produkcję dokumentalną. Ujęcia które w nim możemy zobaczyć są kręcone w profesjonalny, cieszący oko sposób. Muzyki nie ma prawie wcale, lub jest bardzo spokojna - przynajmniej nie zauważyłem, by odciągała mnie od tematu. Miałem możliwość obejrzeć film z polskimi napisami i uważam, że tłumaczenie jest bardzo dobre.

Film zaczyna się od opisu faktu, że społeczeństwo stało się mocno konsumpcyjne i aktualnie jest to duży problem szczególnie w krajach wysoko rozwiniętych. Joshua i Ryan mieszkają w Stanach Zjednoczonych i odwołują się często do przykładów z "własnego podwórka". Mnie to osobiście nie przeszkadzało, aczkolwiek osoby uczulone na amerykańskie dokumenty mogą się tym trochę denerwować. 

Następnie poznajemy krótkie opisy dzieciństwa dwójki minimalistów, które mogą wywołać łzę u niejednej wrażliwej osoby. Dowiadujemy się też jak dorastali w przekonaniu, że rzeczy i pieniądze są najważniejsze, a sukces jest miarą człowieka.
Obserwujemy też podróż promującą książkę Joshua i Ryana, którą odbyli po Stanach Zjednoczonych i widzimy, pierwsze spotkania na które przychodziła garstka ludzi, po finalne, rozbudowane wykłady dla sporej liczby osób.

W dokumencie możemy też poznać idee zmniejszania powierzchni życiowej (zamiast ogromnych domów w których większość przestrzeni się marnuje, lepiej wybrać przytulny mini-domek w którym każda rzecz jest użyteczna, a każdy kąt codziennie wykorzystywany). Dziwi mnie trochę fakt, że nie słyszałem praktycznie nic na temat "zero waste", czyli o życiu bez śmieci.

Czy warto poświęcić prawie dwie godziny na zapoznanie się z tym filmem? Myślę, że warto, szczególnie jeśli dopiero zaczyna się przygodę z minimalizmem i poszukuje się bodźców do stawiania kolejnych kroków w uporządkowywaniu i upraszczaniu swojego życia. Z kolei osoby, które żyją minimalizmem od dłuższego czasu z całą pewnością również znajdą kilka ciekawych spostrzeżeń, lub zaciekawią się postaciami znanych minimalistów.

Zachęcam do seansu!
Oficjalna strona filmu: minimalismfilm.com
Film na Netfliksie: Minimalism: a documentary about important things

theminimalists.com

Czytaj więcej»

"Magia olewania" Sarah Knight - recenzja książki.

25.3.17

"Magia olewania" Sarah Knight - recenzja książki.

Stało się! Pierwszy raz pojawi się u mnie książka, której nie polecę. I to nie dlatego, że porusza nieciekawy temat - wszak umiejętność "olewania" to niesamowicie przydatna w dzisiejszych czasach sprawa! Zapraszam do sprawdzenia mojej opinii o książce "Magia olewania" Sarah Knight.

Książka jest krótka ok. 180 stron, więc spodziewałem się konkretnych, rzeczowych tekstów związanych z tematem. Jednak czytając ją miałem wrażenie, że składa się głównie z "lania wody". Pisana jest przez kobietę i dla kobiet, więc nie jest niestety uniwersalną pozycją w domowej biblioteczce. 

Nie podoba mi się tutaj nawiązywanie do książek Marie Kondo, konkretniej do "Magii sprzątania", ponieważ "Magia olewania" nijak nie wiąże się z twórczością japońskiej autorki (a podobny tytuł i okładkę rozumiem jako formę marketingu, który polega na skopiowaniu lepszego i oczekiwania, że na zasadzie skojarzeń gorszy produkt sprzeda się równie dobrze.). Sarah Knight zauważa jednak, że Marie Kondo miała duży wpływ na jej "poukładane" życie.

Porady zawarte w książce dotyczą głównie relacji międzyludzkich i sposobów na "rozluźnienie" więzi - czy to rodzinnych, czy przyjacielskich - w celu uzyskania "świętego spokoju" i skoncentrowania się na zaspokojeniu własnych potrzeb. Autorka wspomina również o możliwości rezygnowania z praktyk religijnych, albo uczęszczania na występy własnych dzieci. Czy to rzeczywiście dobry sposób na rozwój i odkrywania szczęścia?

Książkę z kolei czyta się lekko, bo jest napisana bardzo prostym językiem. Niestety ta łatwość czytania nie jest w stanie obronić kiepskiej treści! Ale aby nie nastawiać całkiem negatywnie do tej czytelniczej pozycji, poinformuję, że znalazłem tam dwie, lub trzy przydatne rady, które mogą być odkrywcze w kwestiach "olewania" życiowych problemów. Jeśli macie za dużo wolnego czasu, to możecie przeczytać "dzieło" Sary Knight. Jeśli jednak nie lubicie marnować go na niezbyt dobre książki, lepiej sobie odpuście "Magię olewania".

Czytaj więcej»

"Sztuka zachowywania umiaru" Anselm Grun O.S.B. - recenzja książki.

5.2.17

"Sztuka zachowywania umiaru" Anselm Grun O.S.B. - recenzja książki.

Chciałbym dziś zapoznać Was z pozycją książkową znanego benedyktyńskiego pisarza, ojca Anselma Gruna, "Sztuka zachowywania umiaru".

Lektura ta wpadła w moje ręce całkiem przypadkiem (oczywiście w postaci e-booka) i porwała mnie w całości! Właściwie w całej książce nie ma chyba użytego wyrazu "minimalizm", ale całość traktuje jak najbardziej o właśnie tym temacie. Umiar i zdrowy rozsądek jest tu podkreślany jako sposób na osiągnięcie spokoju i szczęścia. Ojciec Anselm zauważa, że nadmiar rzeczy służy często do przykrywania pustki, jaką mamy wewnątrz i radzi, by nauczyć się koncentrować na własnych prawdziwych potrzebach, a nie np. na spełnianiu zachcianek i wymagań jakie stawiają nam w życiu inni.

Książka objętościowo jest niewielka, ma raptem 184 strony. Jest napisana prostym, łatwym w odbiorze językiem, dlatego też czyta się ją bardzo szybko. Zaskoczyła mnie bardzo trafnymi przemyśleniami i prostymi radami, które łatwo wdrożyć do swoich codziennych praktyk.

Dla osób które odrzuca fakt, iż napisał ją zakonnik, zaznaczę, że odwołań religijnych jest tu naprawdę mało, a całość czyta się raczej jako książkę psychologiczną, niż religijną.

Co ciekawe, pojęcie umiaru jako specyficznej drogi do szczęścia i poznania siebie było znane już w czasach Św. Benedykta, który sporo konkretów na ten temat zawarł w Regule, która niejako wyznacza zasady życia mnichów w kulturze zachodniej. A tekst ten liczy ponad 1500 lat!

Czytając tę książkę zauważałem też, że benedyktyn Anselm doskonale zna nowoczesne pojęcia związane z technologią i współczesną reklamą. Jest to w mojej opinii bardzo istotne, bo jego przemyślenia brzmią przekonująco nawet dla młodych ludzi (bo wciąż uważam się za osobę młodą, a co! ;) )

W mojej opinii to jedna z najlepszych książek o minimalizmie, mimo iż wcale o nim bezpośrednio nie jest!

Anselm Grun "Sztuka zachowywania umiaru"

Czytaj więcej»

"Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce" Marie Kondo.

12.11.16

"Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce" Marie Kondo.

Dziś króciutka recenzja nowej książki znanej wszystkim minimalistom sympatycznej pani Marie Kondo. Jak dobrze wiecie, Marie jest twórcą metody sprzątania nazwanej Konmari, która jest bardzo skuteczna - polecam zapoznać się z filmami instruktażowymi dostępnymi w sieci, lub przeczytać jedną z książek sympatycznej autorki z kraju Kwitnącej Wiśni.

Jeśli jednak chcecie w szybki sposób zrozumieć o co chodzi w Konmari, spieszę z wyjaśnieniem: chodzi o to, by pozostawiać u siebie tylko rzeczy użyteczne, bądź piękne. Brzmi jak rozsądny minimalizm, czyż nie?

Czytałem niedawno poprzednią, bardzo już znaną na świecie książkę Marie Kondo, czyli "Magia sprzątania" - która wydawała mi się adresowana głównie do kobiet. Cóż, nowa książka autorki również bardziej przypadnie do gustu paniom, choć mężczyźni - minimaliści również mogą wyciągnąć z niej inspirację do bardziej "poukładanego" życia. Niestety, ale muszę z przykrością powiedzieć, że "Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce" jest książką praktycznie taką samą, jak poprzednia. Nie zauważyłem, by znajdowała się w niej jakaś dodatkowa, inspirująca treść, która wniosłaby coś nowego do tematów poznanych w pierwszej książce od Marie Kondo. No, może poza tym, że znajdziemy tu więcej ilustracji, które pomogą zrozumieć tekst - z mojego punktu widzenia nie ma to większego sensu w dobie youtubowych poradników wyjaśniających filmowo dane metody porządkowania.

Podoba mi się za to płynące z książki przesłanie związane z wdzięcznością do rzeczy - i to także tych, których się pozbywamy. Autorka zachęca, by przed wyrzuceniem "usiąść do rozmowy" z danym przedmiotem i podziękować mu za to, że pojawił się w naszym życiu. Osobiście nie wyobrażam sobie praktykowania tego zwyczaju, bo najzwyczajniej w świecie czułbym się dziwacznie, rozmawiając z kablami czy starymi t-shirtami, które właśnie zamierzam wyrzucić ;)

Komu więc warto polecić opisywaną przeze mnie lekturę? Na pewno osobom, które chcą wprowadzić odrobinę świeżości we własnym domu/mieszkaniu i które nie czytały "Magii sprzątania". Początkujący minimaliści, a w szczególności minimalistki również powinny zapoznać się z tą książką, może być inspiracją do podejmowania konkretnych działań, mających na celu właściwe posprzątanie i utrzymywanie porządku w dobrym stylu.

Czytaj więcej»

"Minimalizm daje radość" Francine Jay - recenzja książki.

17.5.16

"Minimalizm daje radość" Francine Jay - recenzja książki.

Od dłuższego czasu nic nie publikowałem, gdyż zatopiłem się w czytelnictwie. Udało mi się w tym czasie przeczytać trzy książki dotyczące minimalizmu, a kolejne trzy już czekają w kolejce. Dziś napiszę kilka krótkich zdań o książce "Minimalizm daje radość", autorki Francine Jay (która prowadzi bloga Miss Minimalist).

Książkę czyta się lekko, nie męczy czytelnika ani językiem, ani poradami w niej zawartymi. Zauważyłem jednak, że książki pisane przez kobiety-minimalistki, w przeważającej części mówią o sprzątaniu (choć nie chcę generalizować, bo np. "Minimalizm po polsku", Anny Mularczyk-Mayer, to świetna lektura w której sprzątanie nie jest istotą minimalistycznej filozofii). Rozumiem, że minimalizm opiera się na oczyszczeniu przestrzeni, ale liczyłem, że w książce o tytule "Minimalizm daje radość" odkryję więcej opisów przeżyć i emocji związanych ze zmianą stylu życia. Tego niestety zabrakło. Książka mogłaby nosić tytuł "Uporządkuj swoje życie" - i wtedy nie byłoby do czego się przyczepić.

Czy ponownie przeczytałbym tę książkę? Pewnie tak, bo poznawanie innych perspektyw rozumienia pojęcia minimalizmu zawsze mnie ciekawiło, ale treści zawarte w książce są już mi znane z wielu blogów i innych książek opisujących minimalizm. 

Zawsze będę zachęcał do czytania i poszerzania horyzontów, choć zapewne Was, drodzy przyjaciele minimaliści, do tego zachęcać wcale nie trzeba :)

"Minimalizm daje radość" jest lekturą utrwalającą zbiór zasad i rad, które pozwolą podążać po wyznaczonej ścieżce do ograniczania rzeczy i czerpania korzyści z oczyszczonej przestrzeni - dlatego polecam ją zarówno początkującym minimalistom (by poznać podstawy), jak i tym, którzy potrzebują dodatkowego przypomnienia, dlaczego wybrali taką, a nie inną filozofię dającą szanse na szczęście :)

Czytaj więcej»

"Minimalizm po polsku" Anny Mularczyk-Meyer - recenzja książki.

21.3.16

"Minimalizm po polsku" Anny Mularczyk-Meyer - recenzja książki.

Annę znają wszyscy polscy minimaliści, ponieważ oprócz tego, że pisze książki, to prowadzi świetnego bloga: prostyblog.com

"Minimalizm po polsku" to pierwsza książka Anny, która w całości poświęcona jest tematowi minimalizmu. Co ważne, wszelkie przemyślenia dotyczą minimalizmu w Polsce, w realiach w których żyjemy. Dlatego też niezmiernie przyjemnie czyta się książkę, gdy wie się o tym, że napisała ją osoba, która doskonale się orientuje w tutejszej rzeczywistości. Moim zdaniem to najlepsza dotychczas przeczytana przeze mnie książka o minimalizmie w ogóle (choć nie czytałem jeszcze nowej książki Anny, czyli "Minimalizm dla zaawansowanych").

Szczególnie podoba mi się to, że książka Anny adresowana jest zarówno do kobiet, jak i mężczyzn, a nie jak w przypadku Dominique Loreau, praktycznie w całości dla płci pięknej. 

"Minimalizm po polsku" odnosi się też do historii Polski, odkrywa dlaczego łatwiej nam (Polakom) jest wpaść w konsumpcjonizm, pokazuje też sposoby radzenia sobie z opiniami innych rodaków, niezarażonych jeszcze minimalizmem ;) Jest też rozdział o problemach z prezentami i pamiątkami (sam pisałem niedawno na ten temat: Pamiątki - a po co to komu?), są ważne przemyślenia dotyczące finansów, a także wiary. To naprawdę mała, skoncentrowana encyklopedia minimalizmu!

Język, jakim napisana jest książka jest bardzo przystępny, łatwy w odbiorze. Zresztą sprawdźcie sami, jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z twórczością Anny - fragment książki udostępniła na swoim blogu i można go odczytać tutaj.

Zachęcam szczerze do śledzenia wpisów na blogu Anny, oraz zapoznania się z książką "Minimalizm po polsku"!

Czytaj więcej»

"Sztuka prostoty" Dominique Loreau - recenzja książki.

11.3.16

"Sztuka prostoty" Dominique Loreau - recenzja książki.

Postanowiłem nadrobić zaległości w czytaniu i zabrałem się za kilka kultowych pozycji w minimalistycznej bibliotece polecanych pozycji. "Sztuka prostoty" Dominique Loreau jest podobno jedną z najwyżej cenionych książek wśród minimalistów, dlatego liczyłem na świetną lekturę i ubogacenie się o nową wiedzę. Jakie są moje wrażenia po przeczytaniu?

To książka dla kobiet. Minimalistki z całą pewnością skorzystają z wielu rad z tej książki, ale minimaliści będą czuć się odrobinę oszukani ;) To książka zdecydowanie celująca w płeć piękną, dlatego też ciężko mi ją jednoznacznie pozytywnie ocenić. Od razu zaznaczę też, że wiele spośród zawartych w niej mądrości niestety kłóci się z moim własnym spojrzeniem na minimalizm. Dla przykładu: z jednej strony rady o posiłkach są bardzo dobre, ale z drugiej widzę w tej książce troszkę zbyt mocne podkreślanie konieczności rezygnacji z posiłków. Ponieważ interesuję się też dietetyką, nie jestem przekonany do sposobów oczyszczania organizmu proponowanych przez autorkę. 

Dominique Loreau przesiąknęła zwyczajami Japonii i dzięki temu ukazuje nam zupełnie inne spojrzenie na rzeczywistość - to bardzo dobrze, bo w wielu kwestiach możemy inspirować się do odkrywania nowych rzeczy i patrzenia na świat oczyma ludzi, o których tak naprawdę niewiele wiemy. Ale zaadoptowanie całej filozofii płynącej z "Sztuki prostoty" w mojej opinii niekoniecznie może przynieść pożądany skutek (czyli pogłębienie minimalisytcznych praktyk).

Z całą pewnością książka ta jest wartościową lekturą, przy czym mężczyźni przynajmniej jedną czwartą całości będą znudzeni, bo będą zauważać, że jednak nie do nich ta książka była pisana.

Minimalistkom polecam, choć zdecydowanie ciekawszą pozycją (nie tylko dla kobiet) jest rodzima książka "Minimalizm po polsku" Anny Mularczyk-Meyer.

Czytaj więcej»